Vorige week vrijdag heeft een collega van mij zelfmoord gepleegd. Een groot drama, zeker omdat hij een graag geziene persoon was binnen het hotel. Nog steeds begrijpt niemand wat hem er toe heeft gedreven en het zal altijd gissen zijn.
Gisteren was de begrafenis van hem. Het heeft zo lang geduurd, want er moest nog veel familie uit Nederland hierheen komen, probeer dat maar eens in het hoogseizoen..
Ik had eigenlijk besloten er niet heen te gaan. Had van verschillende mensen gehoord dat het een groot dramatisch gebeuren is hier op de Antillen, de mensen zijn heel wat temperament voller dan in Nederland. Emoties worden hier niet voor jezelf gehouden. Eend vertelde dat hij had gehoord van een Antilliaan dat hoe meer er gehuild wordt, hoe meer ervan de persoon gehouden wordt. In sommige gevallen zouden er volgens hem ook professionele huiler ingehuurd kunnen worden.
Maar goed, ben al niet echt van de dramatische tafferelen en al helemaal niet van open kisten. Het is hier een gebruik de familie te condoleren op een bepaalde tijd, en zij zitten naast de open kist. Niets voor mij.
De begrafenisstoet zou voor het afscheid nemen nog langs het hotel rijden en daar zouden ze 1minuut stilte in acht nemen. Daar wilde ik dan wel bij zijn, dus wij, Eend en ik, op zondag ochtend om 11.00 uur bij het hotel. Erg vroeg, de wekker gezet, maar we waren op tijd. dachten we. Bij aankomst bij het hotel was het verdacht stil...wat bleek..de begrafenis was ver laat. met opzet. Dit is het verhaal:
Er was een oud vrouwtje bij het huis van de familie van die collega gekomen en heeft tegen de familie gezegt: als je de planning van de begrafenis zo houdt zoals hij nu is, dan gaan er meer mensen dood.
Een hollandse collega vertelde dit gisteren tegen ons, in bijzijn van een Antilliaanse. Mijn hollandse collega noemde het voorval "bijgeloof"...waarop de Antilliaanse gelijk zei: "het is geen bijgeloof...het is waarheid". Antillianen geloven veel in hogere machten en leven daar ook naar. Wij Nederlanders lachen bij het zien van een zwarte kat, Antillianen geloven in het ongeluk.
Maar prima, de stoet zou pas om 17.00 uur voorbij het hotel komen. Weer thuis kreeg ik ineens het gevoel dat ik toch naar de begrafenis moest gaan. Dit zou rond 15.00 uur zijn,dacht ik. Wij als een dolle naar Otrabanda rijden, waar de uitvaart zou zijn.
Het rouwcentrum was snel gevonden. Eend en ik als enige makamba's tussen al die antillianen, niet snappende wat er aan de hand was. Bleek dat we op het moment dat de kist het centrum werd uitgedragen aankwamen... Tering, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Mensen werden hysterisch afgevoerd, ondersteund, strompelend. bah, het ging door merg en been.
Ik ben er nog steeds van onder de indruk hoe mensen hier hun emoties laten gaan. Het is ook zo bizar..in het "normale" leven houden antillianen gevoelens altijd voor zichzelf. Het is niet iets wat je met iemand deelt..maar op zo'n begrafenis zie je echt het tegen overgestelde.
Ik weet wel, voor kikker geen begrafenissen op Curacao meer...
Er zijn die dag nog veel meer typisch antilliaanse dingen voorgevallen, maar het wordt wel een heel lang verhaal anders..
Kikker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten